Uroczystości zaplanowane na 21 kwietnia rozpoczną się o godzinie 11:00 Mszą św. w kościele św. Bartłomieja pod przewodnictwem ks. Dariusza Kułakowskiego proboszcza parafii św. Józefa w Pasłęku. Następnie o godzinie 12:00 odsłonięty zostanie pomnik Ofiar Zbrodni Katyńskiej. W programie m.in. przemówienia okolicznościowe, apel poległych, salwa honorowa oraz złożenie wieńców i wiązanek. Dodatkowo obok pomnika posadzone zostaną dwa dęby pamięci upamiętniające mjr. Wiktora Kalicińskiego oraz mjr. Wacława Znajdowskiego – zamordowanych przez NKWD. Po zakończeniu oficjalnych uroczystości odbędzie się zwiedzanie wystawy poświęconej ofiarom zbrodni katyńskiej.
Mjr Wiktor Kaliciński Urodzony 10.08.1894 r. lub 18.08.1896 r., zamordowany wiosną 1940 roku w Katyniu. Polski lekarz patolog, anatomopatolog, doktor nauk medycznych, specjalista balsamowania zwłok, major lekarz Wojska Polskiego, legionista, ofiara zbrodni katyńskiej. W trakcie I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w szeregach I Brygady Legionów Polskich w VI batalionie. Został ranny w bitwie pod Krzywopłotami. W szeregach Legionów był do 3 lutego 1916. Później działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W czerwcu 1919 został ranny. W listopadzie 1919 awansowany do stopnia podporucznika, skierowany do Dywizji Strzelców Podhalańskich, od czerwca 1920 służył w pociągu sanitarnym. W 1921 odkomenderowany ze służby celem ukończenia studiów medycznych, które prowadził z przerwami od 1915. Dyplom doktora wszechnauk lekarskich uzyskał w 1925 roku na Uniwersytecie Warszawskim ze specjalizacją anatomii patologicznej. Został awansowany do stopnia kapitana w Korpusie Oficerów Sanitarnych Lekarzy ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku (w 1928 był zweryfikowany z lokatą 25). W 1934 awansowany do stopnia majora. Był przydzielony do kadry oficerskiej służby zdrowia, krótkotrwale skierowany do Szpitala Rejonowego w Katowicach, później do Oficerskiej Szkoły Sanitarnej, od 1934 do Szkoły Podchorążych Sanitarnych. Po wybuchu II wojny światowej 1939 wraz z kadrą Centrum Wyszkolenia Sanitarnego ewakuował się na tereny wschodnie, a po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji biura politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 1716. Zwłoki rozpoznał dr Marian Wodziński, powołany przez Polski Czerwony Krzyż jako biegły sądowy w skład komisji dla zbadania miejsca zbrodni, który był krewnym szwagierki Mariana Wodzińskiego Krystyny z Drezińskich. Przy zwłokach Wiktora Kalicińskiego zostały odnalezione m.in. pismo ze Szpitala Wojskowego nr 504, wizytówka, karta szczepień, blok notesowy, kalendarzyk kieszonkowy, kartka z nazwiskiem doktora oraz wizytówka z treścią: „W razie śmierci zawiadomić żonę moją Kalicińską, Warszawa, Matejki 6 m. 1, 7 września 1939”
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem I Brygady „Za wierną służbę” oraz krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice.
Mjr Wacław Znajdowski urodzony 18 marca 1889 w Rydze, zm. 17-18 kwietnia 1940 w Katyniu. Polski lekkoatleta, specjalizujący się w rzucie młotem, kapitan piechoty Wojska Polskiego. 22 lipca 1920 wstąpił jako ochotnik do armii. W okresie międzywojennym był aktywistą sportowym. W 1923 zdobył srebrny medal mistrzostw Polski. W tym samym sezonie rzutem na odległość 22,15 ustanowił pierwszy oficjalny rekord Polski w rzucie młotem. Reprezentował warszawską Polonię. Od 1924 był prezesem Warszawskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki, a w latach 1925–1929 piastował stanowiska wiceprezesa PKOl, PZLA, a także Polskiego Związku Hokeja na Lodzie (jako pierwszy prezes w latach 1925–1928). Od 1930 aż do wybuchu II wojny światowej był prezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. W 1936 został wiceprezesem Polonii Warszawa. W okresie tym dwukrotnie był w kierownictwie reprezentacji Polski na igrzyska olimpijskie (Paryż 1924 oraz Sankt Moritz 1928). W 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej. Został zmobilizowany i przydzielony do oddziału płk. Mariana Ocetkiewicza, stacjonującego w Chełmie. Walczył w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, a ostatecznie, w niewyjaśniony sposób, trafił do niewoli radzieckiej. Więziony w Kozielsku. 17 lub 18 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu. 5 października 2007 roku mianowany pośmiertnie do stopnia majora. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Napisz komentarz
Komentarze